Коканду: Путеводитель по Коканду – туры и достопримечательности

Содержание

Путеводитель по Коканду – туры и достопримечательности

  1. Главная
  2. Узбекистан
  3. Коканд


Город Коканд, расположенный в западной части Ферганской долины, один из древних городов Узбекистана. Первые письменные свидетельства о городе Хуканде, Хавоканде (старые названия города) встречаются еще в летописях X века. Город имел важное значение торгового центра на Великом Шелковом пути и в XIII веке, как и большинство центральноазиатских городов, был разрушен монголами.


Но всемирная слава к городу приходит в XVIII веке, когда он становится столицей богатейшего и развитого Кокандского ханства. В первой половине XVIII века неподалеку от нынешнего города (тогда территория Бухарского эмирата) родоначальник династии кокандских ханов заложил крепость Эски-курган (1732 г.), с которой собственно и начался новый Коканд, вскоре получивший старое имя, звучавшее теперь как «Кхук-канд» — «Кабаний город». Первоначально, это было небольшое, обособившееся от Бухарского эмирата, владение, но постепенно оно территориально расширилось.


Своей мощи ханство достигло в первой половине ХIХ века, когда его территория включала в себя большую часть современного Узбекистана, часть южного Казахстана, Кыргызстана, Таджикистана и Китая. В состав Кокандского ханства входили также Ташкент и Чимкент. Это было большое, могущественное государство — перспективный торговый и религиозный центр. Только в Коканде насчитывалось более 300 мечетей и десятки медресе.




За свое существование Кокандское ханство сменило 29 правителей, самым известным из которых остался последний хан – Худояр-хан, прославившийся своей жестокостью и алчностью. За время правления он четырежды терял свой трон и вновь его отвоевывал.


В его эпоху велись большие работы по благоустройству города: строились гузары, мечети, медресе. Во второй половине XIX века между Бухарским, Хивинским и Кокандскими ханствами началась борьба за власть. Воспользовавшись этим, Россия начала завоевательный поход на Центральную Азию. В 1868 году на основании договора Кокандский хан был приравнен своими правами к вассалу Российской империи. На этом закончилась история Кокандского ханства, просуществовавшего почти 170 лет.


После присоединения Коканда к России ханский дворец был превращен в крепость, а через городские кварталы-махалли проложены магистрали, вдоль которых встали здания европейской архитектуры. Город быстро превратился в крупный центр капиталистической деятельности в Туркестане, превосходя по количеству банков даже Ташкент.


В современном Коканде прекрасно сохранились все архитектурные памятники ханского периода XVIII-XIX вв.




Достопримечательности

Дамаи Шахон

Дворец Худояр-хана

Мавзолей Мадари-хана

Медресе Камол-кази

Медресе Норбут-бия

Медресе Эмир

Мечеть Джами

Музеи

Дом-музей Хамзы

Краеведческий музей

Музей Мукими

Коканд | Путеводитель по городу для туристов, путешественников | Интересные, популярные места и достопримечательности для отдыха, развлечений в Коканде | Посмотреть фото, видео, карту, отзывы

Коканд — Город ремесленников

Топовые достопримечательности

Коканд — древнейший город на Великом Шёлковом пути. Город богат на роскошные памятники и величественные медресе, и это не удивительно, ведь Коканд был центром просвещения и развития наук. Обязательно посетите следующие достопримечательности: 

✔️ Дворец Худояр-хана, 

✔️ Мечеть Джами, 

✔️ Мавзолей Мадари-хана, 

✔️ Медресе Норбут-бия, 

✔️ Усыпальница кокандских ханов Дахма-и-Шахан. 

Дворец Худояр-хана

 

Усыпальница царей – Дахма-и-Шахан

 

Смотреть всё

Видео о Коканде

Климат 🌡

Климат в Коканде характеризуется стабильно жарким летом и на столько же стабильно холодный зимой. Осадков тут выпадает не много и большая часть их приходится на осень и весну. Приезжая летом не забывайте головные уборы и зонты, а также пейте много жидкости.

Подарки и сувениры 🛍

Путешествуя в Коканд, берите чемодан побольше, так как это столица ремесленничества Узбекистана! Здесь вы сможете найти абсолютно все! Хотите купить необычные глиняные поделки? Пожалуйста! Мастерским по керамике тут нет счета. Или может быть хотите приобрести редкое сюзане? Без проблем! В городе также можно найти предметы, изготовленные мастерами из соседних городов, такие ножи из Чуста или фрукты из Ферганы.

  

Приобрести сувениры и подарки онлайн

Кухня 🍽

Кухня в Коканде такая же мясная и жутко вкусная, как и во всем Узбекистане. Кокандский плов готовится исключительно из специального сорта риса, называемого дев-зира. Этот сорт также используют по всей долине. Такой сорт плова готовится исключительно с чесноком и жгучим перцем и ни в коем случаи в него не добавляются никакие сладкие добавки. Из всех видов плова, кокандский является самым тяжелым для усваивания, поэтому не забудьте захватить с собой ферменты! Еще одной отличительной чертой кухни Коканда являются патыры. Кокандцы говорят, что все лепешки, которые делают в долине, делают мужчины из Коканда. Также мы советуем вам попробовать кокандскую халву! Она самая нежная и самая вкусная из всех тех, которые делаются на территории Узбекистана. Еще больше про Узбекскую Кухню Вы сможете прочитать по этой ссылке.

  

Фотозоны 🙋‍♂️

Неотъемлемая часть каждого путешествия — это фотографии! В этой рубрике мы познакомим Вас с самыми красивыми местами этого города, где Вы сможете сделать самые лучшие кадры.

P.S. Не забывайте, что при посещении религиозных достопримечательностей Узбекистана женщинам желательно прикрыть открытые части тела (плечи, спина и ноги) Такие достопримечательности будут отмечены символами☪️☦️✡️✝️

Одно из лучших мест для проведения фотосессий в Коканде — это дворец Худояр-хана! Необычная архитектура этого здания не запомнится Вам на долго!

Фотографироваться можно не только снаружи но и внутри! Во внутренней части здания вас ждет убранство настоящего дворца, так что держите свои фотоаппараты на готове.

Во дворе, также можно найти множество интересных мест для фото!

История 🏺

Коканд можно назвать одним из древнейших городов Центральной Азии. Первые упоминания о нем, как о самостоятельно городе, уходят в далекий Х век.

Тогда город назывался «Ховакенд» или «Хоканд» и он был очень крупным торговым центром в своей области. Но город просуществовал не так долго, город сравняли с землей монголы, напавшие на него в XIII веке. До этого город входил в состав государства Давань. Во время раскопок, которые проводили на территории памятников Муйи-Муборак, Эсси Курган и Тепекурган, были обнаружены древние постройки и керамические изделия 2000-летней давности. Через многое прошел этот город, но пика своего развития он достиг в XVIII веке. В то время город получил статус столицы Кокандского ханства.

Став столицей, город получил второе дыхание и превратился в религиозный центр, в котором находилось больше 300 мечетей. Сейчас город называют центром ремесленичества, так как на его территории проживает множество мастеров. Также раз в 2 года в Коканде будет проводится «Международный фестиваль народно-прикладного искусства».

Карта 🗺

Ферганская область

Другие города Узбекистана

Популярные дестинации для туристов

Все города

Лекарства от запоров :: Товары

BEAULUCK AType 2 Medicine

Лекарственная форма: Таблетки, покрытые сахаром
Особенности
  • Бисакодил, основной ингредиент, стимулирует слизистую оболочку толстой кишки, усиливая перистальтику кишечника. Он также способствует дефекации, чтобы активировать рефлекс дефекации.
  • Особенно эффективен при упорных и хронических запорах.

BEAULUCK SOFTType 2 Medicine

Лекарственная форма: Таблетки, покрытые сахаром
Характеристики
  • BEAULUCK Soft — мягкое слабительное, содержащее пикосульфат натрия в качестве активного ингредиента.
  • Пикосульфат натрия активируется кишечными бактериями в толстой кишке и почти не разлагается в желудке и тонкой кишке. Он увеличивает перистальтику кишечника и способствует дефекации, препятствуя всасыванию воды из кишечника. Дефекация происходит через 6-8 часов после приема этого лекарства.
  • BEAULUCK Soft — слабительное, не вызывающее привыкания, с легкой регулировкой дозы.
  • Рекомендуется для: впервые принимавших слабительное, пожилых людей со слабым пищеварением, тех, кто нуждается в безболезненной дефекации.

КОКАНДО КАМПО БЕНПИЯКУ Тип 2 Медицина

Лекарственная форма: Таблетки без покрытия
Особенности
  • Это мягкое слабительное в основном содержит экстракт ревеня и отвар солодки (китайская медицина), который широко используется при запорах. Экстракт увеличивает перистальтику кишечника, стимулируя толстую кишку.
  • Рекомендуется для тех, кто впервые принимает слабительное, людей с относительно легкими запорами или пожилых людей со слабым пищеварением.
  • Сеннозид А, активный ингредиент, проявляет свое действие на кишечные бактерии. Поэтому этот продукт нельзя использовать с другими лекарствами, которые уменьшают кишечные бактерии (например, антибиотики).

SENNA TabletsType ② Лекарство

9Лекарственная форма 0009: Таблетки без покрытия

Характеристики
  • Это натуральное слабительное на основе трав с листьями сенны.
  • «Сеннозиды А и В», содержащиеся в листьях сенны, активируются кишечными бактериями и стимулируют толстую кишку, вызывая дефекацию.
  • Сеннозиды, активные ингредиенты, проявляют свое действие на кишечные бактерии. Поэтому этот продукт нельзя использовать с другими лекарствами, которые уменьшают кишечные бактерии (например, антибиотики).

Таблетки алоэ, лекарство типа 3

Лекарственная форма: Таблетки без покрытия
Особенности
  • Это натуральное слабительное на травах с экстрактом алоэ капского.
  • «Алоин» в алоэ активируется кишечными бактериями и стимулирует движение стенок кишечника, вызывая дефекацию.
  • Алоэ делает твердый стул более мягким, увеличивая содержание воды в толстой кишке. Это может уменьшить закупорку стула и хорошо для лучшей дефекации.

Витаминные таблетки

Лекарства от запоров

Средства от простуды

Жаропонижающие анальгетики

Насморк

Желудочно-кишечные препараты

Бессонница

Противодиарейные средства

Добавки кальция

и т. д.

ГЛАВНАЯ СТРАНИЦА

Chanat kokandzki – Википедия, вольная энциклопедия

Chanat kokandzki (узб. Qoʻqon xonligi ) – рассвете паньство с Азжи Сродковей с огородкием в Кокандзе. Obejmowało terytorium dzisiejszego wschodniego Uzbekistanu, południowego Kazachstanu, północnego Tadżykistanu i Kirgistanu [2] .

W państwach środkowoazjatyckich w XVIII wieku żywa była tradycja Czyngisidów – tylko władca wywodzący się do Czyngis-chana mial prawo określać się chanem. Panująca w państwie Kokandu dynastia Szachruhydów takich korzeni nie miała, niemniej nakazano je wytworzyć. Wytwór ten był jednak chybiony – Szachruhydzi mieli być potomkami syna Мухаммада Бабура поставионего со злотеем колысце на обзарах Долины Ферганские в часе уцечки перед Шейбанидами (Бабур был Тимурид, Шейбанидзи – Чингис идами) [3] .

Dostępnych jest niewiele szczegółowych źródeł na temat tego państwa – główną przyczyną jest zniszczenie kokandzkich archiwów państwowych tuż przed aneksją kraju przez Империум Росийские [4] .

Национальная представительная группа этнических ханату были Сартове, Кипчаки и Киргизи ораз – ш XIX веку – Казахове [4] .

Trzech chanów kokandzkich: Шерали, Мухаммад Худоёр и Муххамад Мулла попшез свое pokrewieństwo z Kirgizami zwiększyło rolę arystokracji kirgiskiej w państwie. Обесцние с историографией киргизской провинции сие мнение, же было в панстве узбекско-киргизских, бондзь же в элице влады миелісми до чинания так з представительства Сартув (сартия), як и козловников и по łkoczowników (elatiya), wśród których naczelną pozycję zajmowali Kirgizi i Kipczacy [3] .

Państwo kokandzkie powstało w 1709 roku, kiedy tereny Kotliny Fergańskiejodzieliły się od chanatu Buchary nieustannie toczącego wojny z chanatem Chiwy. Pierwszy władca mial zostać wybrany w wyniku elekcji dokonanej przez radę starzych i szlachiców złożoną z przedstawicieli okolicznych miasteczek – w wyniku elekcji na tron ​​wstąpił Shohruh biy. Jego panowanie trwało przez 12 lat aż do śmierci w 1721 roku, Kokand do wtedy podporządkował sobie terytoria obejmujące rejony Margʻilonu, Isfary i Kokandu. Następcą Shohruha był Abdurahim, który do 1732 roku rezydował w wiosce Dikan-toda jako ośrodku władzy, następnie przeniósł stolicę z powrotem do Kokandu, gdzie przeprowadził przebudowę miasta. W tym samym czasie Akbuta biy, władca Chodżentu z plemienia Juz przypuścił atak w celu przejęcia władzy nad Kokandem – w rezultacie przegrał i utracił swoją domenę na rzecz Abdurahima, przy tym trac ąc życie. Kolejną zdobyczą był Andiżan. Okres władzy Abdurahima zakonczył się chorobą psychiczną i w rezultacie udanym zamachem na jego życie w 1733 roku, zorganizowanym przez jego nadwornych urzędników, którzy chcieli zabić niewydolne go mentalnie władcę. Настепным владельцем с инициалами зостал Абдулкарим бий, брат Абдурахима, мимо же спадкобирцэ повиниен зостач сын Абдурахима – Ирдана-бей [4] .

W 1746 roku Chiny podporządkowały sobie Kaszgar, pokonując kontrolujących Dzungarię Kałmuków, którzy zostali w ten sposób wypchnięci na wschód i rozpoczęli inwazję na Ko канд. Abdulkarim biy wysłał specjalneodziały pod dowództwem Kipczak-bacziego, by zatrzymać postępy Kałmuków, jednak dowódca zginął w walce a armia rozpierzchła się. Zwycięska okazała się ofensywa chana Ura-Tiube, który wysłał swoją armię do pomocy jak tylko dowiedział się o inwazji – po krwawej bitwie kałmuccy najeźdźcy musieli uznać wyż szość przeciwnika i wycofać się z Kotliny Fergańskiej [4] .

W roku 1750 Abdulkarim biy zmarł, schedę po nim przejął syn Abdurachman, lecz po roku został obalony w wyniku spisku, na czele którego stał Erdona biy. Влада сын Абдурахима одзначала сие агресивна политика заграница – подпорзковал wcześniej utraconą Исфаре или раз przeprowadził zamach на życie jej władcy, Abdurahmana batira, którego сын Нарбота бий przypadkiem ocalił swoje życie, przebywając w innym miejscu – u swojej babci. Настепние Эрдона бий вырушил на Ура-Тюбе. Kampania spełzła na niczym, wycofująca się armia pod jego dowództwem została częściowo wzięta w niewolę, sam zdołał zbiec z powrotem do Kokandu. Pazyl biy, dowódca zwycięskiej armii, dokonal egzekucji wielu ze schwytanych kokandzkich żołnierzy i z ich obciętych głów zbudował piramię, tzw. кала-минар . Kolejna wyprawa na obecny Istarawszan zakończyła się już sukcesem – Erdona zlecił zastąpienie starego kala-minaru nowym, tym razem skomponowanym z głów wszystkich jeńców z Ura-T ибе. W 1758 państwo kokandzkie było wyczerpane polityką wojenną na skutek tego Erdona biy uległ rosnącej presji ze strony chińskiego sąsiada i uznał jego zwierzchnictwo. 4 Lata później chiński ambasador przekazał chanowi kazachskiego średniego żuzu żądania dostarczenia ludzi, koni, bydła oraz taranów – miały być one wykorzystane w kampanii przeciwko Samarkandzie i Turkiestanowi. Dowiadując się o tym, Irdana wraz z ówczesnymi władcami Ura-Tiube i Chodżentu poprosili listownie władcę Afganistanu Ahmeda Szaha Abdaliego o obronę świata islamskiego przed inwazją innowierców. Wynikiem tego było zawiązanie sojuszu, który powstrzymał Chiny przed planowanym przejęciem Taszkentu, Sajramu, Suzaku czy Turkiestanu [4] .

Następca Erdony rządził 3 miesiące, został zabity na skutek intrygi dworskiej, na jego miejscu spiskowcy osadzili Narbo’ta biya, którego pierwsze dzalania z kokandzkiego tronu pole gały na zapobieżeniu separatystycznym tendencjom wewnątrz państwa – odzielić probowali się rządzący Namanganem oraz Chustem, przejął także kontrolę nad Chodżentem oraz wykorzystał śmierć władcy Ura-Tiube i Dżyzaku na dołączenie tych terytoriów do domeny Kokandu. Wedle relacji rosyjskiego podróżnika Filipa Efremowa, Narbo’ta biy utrzymywał wrogie relacje z chanatem Buchary, ale chronił go sojusz z Chinami, który wydatnie wpływał na stabilność kraju i rządów Narbuta-beja. Wedle przekazów, w tym okresie Kokand mial świetnie prosperować, w regionie powstawały nowe rzemiosło i handel. Narbo’ta wprowadzał dogodne prawo dla kupców, ceny towarów były niskie i nie było Problemów z inflacją, przez cały okres jego rządów nie dochodziło do buntów. Главные ценности края были танга, кто мнией номиналем с тым часи зостал пулус [4] .

Władzę po Norbo’ta biyu przejął jego syn Olim, który kontynuował politykę expansji. Dołączył dolinę rzeki Angren, Czymkent i Sajram. W 1809 roku anektował Taszkent z całym otaczającym go regionem [5] , dzięki czemu przejął kontrolę nad kluczowym odcinkiem szlaku handlowego do Rosji. Olim był pierwszym władcą Kokandu, który przyjął tytuł chana – od wtedy państwo kokandzkie oficjalne nazywane było Chanatem kokandzkim, a jego władca – chanem. Za jego panowania znacznie wzrosło znaczenie его państwa w regionie, stworzył też armię najemników składającą się z tadżyckim górali z Badachszanu, Szighnanu i Karateginu oraz Irańczyków – odziały te pozwoliły mu sensorralizować władzę nad krajem i zostały trzonem przyszłej dużo bardziej rozbudowanej armii. Nawiązano pierwsze relacje handlowe z Rosją, które jednak nie rozwinęły się zanadto. Olim skupił się też na Religijnych: zniósł duchowny tytuł iszan oraz obdarował biedotę i sufickich pustelników (zwanych kalandarami ) ziemią i bydłem, by zaangażować ich w pracę. Wprowadził także egzaminy z islamu dla duchowieństwa, by zapobiec odstępstwom od wiary – ruch ten wywołał oburzenie wśród duchownych i w 1810 roku zorganizowali oni spisek. Wykorzystując obecność władcy w Taszkencie i negatywne nastroje społeczne związane z licznymi działaniami wojennymi, rozpowszechnili plotkę o smierci chana, a na tronie w Kokandzie osadzili его брата – Мухаммада Умара. Olim dowiedział się o fortelu i wyruszył jak najszybciej w drogę do stolicy chanatu, spiskowcy czekali jednak na niego na drodze i w trakcie zasadzki pozbawili go życia (zabójcą był Kambar Mirza z Andi) Жану) [4] .

Мухаммад Умар również nie stronił od expansji terytorialnej, jednak bardziej wyróżniały go silna wiara i podległość klerowi. Za jego rządów przywrócono wszelkie przywileje duchowieństwa, znacznie wzrosła też pozycja duchownych i wpływ na funkcjonowanie państwa. Zaslaniając się egzekucją szariatu, rozpędzano wszelkie протесты. Мухаммад Умар wsławił się także odbudową meczetu piątkowego w Kokandzie, wielu kronikarzy zaznaczało jego pobożność, ale również brutalność w działaniach wojennych – opisywana jest sytuacja z 1 817 лет, w której wymordował 13 400 więźniów z Ak-Tiube na placu Czor-su. Umar poczynił działania by nawiązać relacje z Rosją, działania po raz kolejny spełzły na niczym – z wysłanego do Sankt Petersburga przedstawiciielstwa dyplomatycznego, jeden ambasador zmarł z powodu choroby, Drug i z rąk rosyjskiego żołnierza a trzeci został wygnany do Pietropawłowska. Мухаммад Умар zmarł w 1823 roku na skutek trwającej rok choroby, na tronie zasiadł его 16 лет сын – Мухаммед Али (zwany Madalim) [4] .

Мухаммед Али был zupełnym przeciwieństwem ojca, jeśli chodzi o pobożność i tryb życia, jednak również dynamicznie rozwinął terytorium państwa, przynajmniej na początku его владык. Подбите пшез Мухаммада Алиего tereny obejmowały południowe stoki Gór Alajskich, Dolinę Raszt, Góry Darwaskie, Szignan, Ruszon oraz Wachan. W latach 1826–1831 organizował wyprawy na Kaszgar, wyniku czego zapewnił sobie Regularną daninę z tego terenu oraz tytuł obroncy wiary ( ghazi ). Z biegiem czasu jednak его relacje z Emiratem Buchary stopniowo się pogarszały, wyniku kolejnych wojen Buchara podporządkowała sobie Chodżent oraz zwasalizowała Chanat Kokandzki – Мухаммед Али musial przyjąć zwierzchnictwo Эмира Бухари. Мухаммад Али dążył do wyrwania się z niekorzystnej dla niego sytuacji – próbował rozwiązać to przez nawiązywanie relacji z Rosją, nie przyniosło to jednak żadnych skutków. Wkrótce wybuchła kolejna wojna z Emiratem Buchary Чан Мухаммед Али został zmuszony сделать abdykacji. Jego miejsce zajął młodszy brat – Султан Махмуд. W 1842 roku sily bucharskie zdobyły Kokand i splądrowały go, stracono chana Мухаммада Султона (кторы пробовал uciec do Margʻilonu), его попжедник Мухаммад Алиего ораз их матке – знание кокандзка поэтке Надире [4] .

W czerwcu 1842 roku chanem ogłoszono Sheraliego, krótko potem zebrał 3-4 tysięczną armię i dotarł do miasta Kokand. Na wiesć o zbliżającej się armii, Ibrahim-dadhoh, marionetkowy władca Kokandu zainstalowany przez emira Buchary, zbiegł do Chodżentu. Kokandyjczycy, zdając sobie sprawę z pewnego kontruderzenia ze strony Emiratu Buchary, szybko zaczęli fortyfikować miasto, zbierać zapasy oraz wznosić nowy mur miejski. Armia bucharska szybko zareagowała, zgromadzono sily, które dotarły do ​​Kokandu na przełomie lipca i sierpnia i natychmiast przeszły do ​​otaczania oraz oblegania miasta. Pod dwóch miesiącach oblężenia, jeden z głównych dowódców emira Buchary, Kipczak Musulmankul, zgłosil się, by wejść za mury Kokandu i nawoływać mieszkańców do poddania się. Uzyskał na to zgodę, jednak rzeczą, którą zrobił było coś zupełnie przeciwnego: oznajmil Kokandczykom, iż armia Buchary jest osłabiona i nie stanowi zagrożenia, zagrzewając do walki. Kokandczycy istotnie dalej odpierali ataki bucharskich żołnierzy aż do 9października, gdy amir Buchary był zmuszony do odwrotu w związku z inwazją Chanatu Chiwy na jego państwo [4] .

Mimo bohaterskiej obrony Kokandu i początkowego poparcia dla chana Sheraliego ludność długo nie wytrzymała pod jego jarzmem i niezadowolenie obróciło się w serię powstań, która obję ła cale państwo. Kluczową rewoltą była ta, która wybuchła w Oszu w 1845 roku. Wspomniany wcześniej Musulmankul, chcial ją wykorzystać w celu przejęcia władzy. Pierwszym ruchem miało być skierowie całego wojska pod jego przywództwem do Oszu w celu stłumienia Renii, jednak pojawił się kolejny spiskowiec, który wykorzystał tę okazję – Мурод, сын Мухаммада Алиего. Udało mu się przejąć władzę i zgladzić Sheraliego. Мурод оглосил сегодняшним ханем и оглосил его плани зостания васалем эмира Бухары, ова обиетница выволала непокой сполечны на терении ханату со звездой из ненависци, якэ луд кокандзки дар zył Эмират Бухары. Musulmankul, reagując na sytuację, najpierw skierowł swoje kroki do Namanganu, gdzie ożenil swoją dwunastoletnią córkę z synem Sheraliego – Мухаммадем Худоёрем, następnie ruszył na Kokand. Po przejęciu miasta dokonal egzekucji chana Muroda wraz z jego zwolennikami. Kolejną fazą spisku było manipulowanie potencjalnymi kandydatami do tronu tak, by wszystkich z nich wyeliminować z walki o władzę. Jednego z nich, Sarymsaka, nomadzkiego wodza, Musulmankul zaprosil do Kokandu, obiecując koronację. Sarymsak krótko po przyjeździe został zgladzony. Po rozprawieniu się z kontrkandydatami do tytułu chana, obsadził na tronie nieletniego Мухаммада Худоёра и siebie ogłosił его regentem [4] .

W wyniku swojej intrygi Musulmankul sprawował pełnię władzy, a na stanowiskach obsadzał głównie swoich kipczackich krajanów. Его методы са określane jako „surowe, але sprawiedliwe” я его rządów nie ocenia się negatywnie. Musulmankul zawsze udawał, że przekazuje rozkazy od chana albo od kogoś z jego otoczenia, nigdy nie określał ich jako swoich. Samego chana przetrzymywał zamkniętego w pałacu, nie dawał mu pieniędzy oraz możliwości wydawania rozkazów. Władza regenta skończyła się w 1853 roku, kiedy narastająca niechęć wobec kipczackiej dominacji wybuchła bardzo gwałtownie. Rezultatem były masowe pogromy Kipczaków oraz zamordowanie samego Musulmankula. Szacuje się, że w wyniku rozruchów zginęło 20 tysięcy Kipczaków. Po obaleniu его regenta, do pełni władzy doszedł chan Мухаммад Худоёр [4] .

Najbardziej sparizowaną formę system władzy Kokandu przybrał w okresie rządów Мухаммада Умара. Poza chanem, mającymformalnie nieograniczoną władzę, wysoką pzycję w elicie władzy zajmował mingboshi – odpowiedzialny za sprawy wewnętrzne, ale także stosunki z innymi państwami, jednocześnie uz nawany za pierwszego wezyra i zastępcę chana [6] . Do wyższej elity władzy należeli także: kushbegowie – administrujący najwyższymi jednostkami administracyjnymi państwa; mehter (zyaketchi) – министр финансов, odpowiedzialny za zbiórkę podatków; достарханчи – главный скарбник; rasilchi – główny sekretarz oraz atalyk, zwany także serkerem – głównodowodzący wojskami kokandzkimi w czasie wojny. Poza administracją cywilną i wojskową funkcjonowała także sądowo-policyjna, oddana w ręce duchowieństwa. Dla rozwiązywania ważnych kwestii zwoływano radę, w której skład poza chanem i mingbashim wchodzili m.in. аталык, атабек, сарком и досторханчи. Tak skład rady, jak i organizacja władzy państwowej, nie były w Kokandzie sformalizowane i często się zmieniały. На przykład chan Мухаммад Худоёр по doświadczeniach z Musulmankulem, a w obawie o swoją pozycję w elice władzy, doprowadził do sytuacji, w której czołowe dwa stanowiska w elice władzy (kierującego administracj ą cywilną – mingbashiego oraz wojskiem – atalyka) zostały zlikwidowane [6] .

W 1858 roku kirgiski arystokrata datha Alymbek uczestniczył w 1858 roku w przewrocie, wyniku którego po raz pierwszy obalono chana Muhamada Xudoyora, do 1860 roku sterowal – z tytułem ming boshiego – administracją za plecami władcy i był pierwszą osobą w elicie władzy, natomiast zaś w 1862 roku współorganizował zamach na wyniesionego do władzy w drodze tego pierwszego przewrotu chana Мухаммада Мулле. Za panowania Мухаммада Султона znaczna pozycję w chanacie zajmował Kipczak Alimkul, który w latach 1863–1865 posiadał tytuł emira [3] .

Колонизация росийской кокандзкич обсаров Азий Средковей закляв в латах 40. XIX веку, ціды подпорзіндковано соби позостала Чечня територия замещкалыч пшез Казахув Звезда Сего Жузу. Od lat 50. ustanowiano władzę zwierzchnią nad północnymi plemionami Kirgizów [3] . Po przegranej wojnie krymskiej Imperium Rosyjskie objęło sobie za cel podporządkowanie chanatu kokandzkiego, wojna rozpoczęła się w 1862 roku i trwała aż do traktatu pokojowego z 1865 roku, któ ry uczynił z chanatu protektorat Rosji. W jego wyniku chanat utracił Taszkent i Chodżent [7] .

Национальное управление из нового порзадку spowodowało wybuch powstania antyrosyjskiego w 1873 roku. W 1876 roku wojska rosyjskie stłumiły powstanie and zlikwidowały chanat kokandzki, zaś jego ziemie wcieliły do ​​Imperium Rosyjskiego pod postacią obwodu fergańskiego general-gubernatorstwa turkiestanskiego [2] [7] . Zniszczono wszystkie archiwa państwowe a chan (panujący wówczas po raz trzeci) Мухаммад Худоёр uciekł do Taszkentu [4] .

  • Шохрух бий 1710–1721
  • Абдурахим бий 1721–1733
  • Абдулкарим бий 1733–1750
  • Эрдона бий 1750–1770
  • Сулаймон 1770
  • III Шохрух 1770
  • Нарбота бий 1770–1800
  • Олим 1800–1809
  • Мухаммад Умар 1809–1822
  • Мухаммед Али 1822–1842
  • Шерали 1842–1845
  • Мурод Бек 1845
  • Мухаммад Худоёр 1845–1858
  • Мухаммад Мулла 1858–1862
  • Шохмурод 1862
  • Мухаммад Худоёр 1862–1863
  • Мухаммад Султон 1863–1866
  • Мухаммад Худоёр 1866–1875
  • Насриддин 1875
  • Полат 1875
  • Насриддин 1875–1876
  1. ↑ Петр Эберхардт: Studia nad geopolityką XX wieku . Варшава: ПАН ИГПиЗ, 2013, с. 373. ISBN 978-83-61590-33-0.
  2. ↑ a b Людвик Базылов: Historia Rosji . Вроцлав: Zakład Narodowy im. Ossolińskich — Wydawnictwo, 2010, с. 304. ISBN 978-83-04-04641-2.
  3. ↑ а б в г Анджей А. Wierzbicki AndrzejA., PiotrP. Załęski PiotrP., Trybalizm and władza w Azji Centralnej , 2008, ISBN 978-83-7549-057-2 .
  4. ↑ a b c d e f g h i ж к л м С. Фредерик Старр, Бактыбек Бешимов, Иномжон И. Бобокулов, Пулат Шозимов: Ферганская долина: сердце Центральной Азии . Вид. 2015. Новый Йорк: Рутледж. ISBN 978-0-7656-2998-2. [достеп 2017-11-12]. ( анг. ).
  5. ↑ Ташкент , [w:] Encyclopædia Britannica [онлайн] [dostęp 2017-10-09] ( англ.